การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพฤติกรรมและการตัดสินใจเช่าที่พักอาศัยของผู้ที่เข้ามาพักอาศัยในจังหวัดนครพนม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา คือ ผู้ที่เช่าที่พักอาศัยในเขตอำเภอเมือง จังหวัดนครพนม จำนวน 400 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลเป็นแบบสอบถาม สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบที การวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบทางเดียว การทดสอบความแตกต่างรายคู่โดยวิธี LSD และค่าสถิติ chi-square ผลการศึกษาพบว่า ผู้เช่าที่พักอาศัยส่วนใหญ่เป็นเพศหญิง มีอายุ 21-30 ปี ระดับการศึกษาปริญญาตรี มีอาชีพข้าราชการ/รัฐวิสาหกิจ นักเรียน/นักศึกษา พนักงานบริษัท ค้าขาย/ธุรกิจส่วนตัว/เจ้าของกิจการ และลูกจ้างทั่วไป สถานภาพโสด มีจำนวนสมาชิกในครอบครัว 4-5 คน มีภูมิลำเนาเดิมที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ รายได้ส่วนบุคคลไม่เกิน 15,000 บาท และมีรายได้ทั้งครอบครัว 45,000 บาทขึ้นไป และส่วนของการวิเคราะห์พฤติกรรมการเลือกเช่าที่พักอาศัย พบว่า ส่วนใหญ่เช่าที่พักแบบบ้านเดี่ยว พักอาศัยอยู่คนเดียว พักแบบรายเดือน มีราคาค่าเช่าต่อเดือนอยู่ที่ 4,000-6,750 บาท โดยมีวัตถุประสงค์ของการเช่าที่พักคือเพื่อทำงานระยะสั้น และส่วนใหญ่ตัดสินใจเลือกเช่าที่พักอาศัยด้วยตัวเอง พบที่เช่าพักอาศัยด้วยการเดินหาด้วยตนเอง มีผู้แนะนำ และพบโฆษณาใน Facebook ส่วนใหญ่พักอาศัยมาแล้วมากกว่า 4 ปี และมีแนวโน้มที่จะไม่ย้ายที่เช่าพักอาศัย และความต้องการเพิ่มเติมในช่วงสถานการณ์โควิด-19 คือ มีส่วนลดค่าเช่า และส่วนของการวิเคราะห์ระดับการให้ความสำคัญของปัจจัยส่วนประสมทางการตลาด พบว่า อยู่ในระดับมากทุกด้าน โดยมีการให้ความสำคัญในด้านบุคลากรเป็นลำดับที่ 1 ผลของการทดสอบสมมติฐาน พบว่า ปัจจัยส่วนบุคคลของผู้เช่าที่พักอาศัยไม่ส่งผลต่อพฤติกรรมในการเลือกเช่าที่พักอาศัย ยกเว้นปัจจัยส่วนบุคคลด้านอายุ อาชีพ และรายได้ส่วนบุคคล และปัจจัยส่วนบุคคลผู้เช่าที่พักอาศัยไม่ส่งผลต่อการตัดสินใจเช่าที่พักอาศัย ยกเว้นปัจจัยส่วนบุคคลด้านอาชีพ ภูมิลำเนา รายได้ส่วนบุคคล และรายได้ทั้งหมดของครอบครัว